Janneke en Mieke gaan voor het eerst samen op vakantie. Oh,
wat heerlijk om met zo’n ordinaire naam en begrip te beginnen. Zoals: Janneke
zag eens pruimen hangen. Toch snoept hij deze van Mieke nu toch liever.
Samen uit,
samen thuis, dat zijn ze nu enkele maanden gewoon. Een onafscheidelijk koppel,
een mooi koppel, onverwoestbare liefde, ze vullen elkaar mooi aan, die relatie
zal lang meegaan. Deze complimenten hoorden ze meermaals. Prettig natuurlijk om
in de omgeving zoveel supporters te hebben. Daardoor zijn ze er zelf ook
stellig in gaan geloven. Soms liep het al wel eens fout en kan het een tijdje
duren vooraleer het onweer overgedreven is. Niemand weet ervan, uiteraard. Hoe
zou zo een passend koppel nu ooit in onmin kunnen leven? Op dergelijke momenten
houden ze de schijn hoog, soms bijna met tranen in de ogen. Is dat veel
gebeurd? Natuurlijk niet, het gaat echt goed tussen hen.
Deze conflicten
brengen hen ook dichter bij elkaar, dat ervaren ze zeer sterk. Ze gaan er wel
geen ruzie voor zoeken, wanneer het ervan komt, kan het ook wat duren voor de
mist is opgetrokken en communicatie terug gewenst is. Bij elk jong stel met
toekomst hoort dit hij het groeiproces en kan dit regelmatig voorkomen. Ook voor
deze vakantie was het van dat. Terwijl de vrienden hen geamuseerd staan uit te
wuiven, weet Janneke niet welke richting hij zal nemen. Op internet vond Mieke
een goede begeleiding om de reis voor te bereiden. Zij volgde het
“niet-vergeten” en “to-do”-lijstje zeer trouw op. Uiteraard worden overbodige
kampeerspullen voorgesteld. Hier hadden ze dan een kwisje voor gemaakt: wie
kent de meeste andere merken die een dergelijk product hebben, of: wat is het
nut van dit product. De fantasie had hen geholpen om andere, toch nuttige
aankopen te doen.
De tent en
toebehoren, kledij voor warme en hopelijk weinig koude of regenachtige dagen,
proviand om niet direct een winkel te moeten zoeken, alles zit mooi opgestapeld
in hun bijna nieuwe auto. Met dat “bijna” is de discussie begonnen. Janneke wil
het rustig aan doen. Het is vakantie en dan mag het tempo lager zijn voor hem.
Zo wil hij ook de auto de tijd geven om zich als rijdend lijdend voorwerp te
gaan gedragen. Daar moeten geen driloefeningen van overdreven snelheid,
piepende inhaalmanoeuvres en andere zotternijen aan te pas komen. Mieke heeft
van de garagist dan weer gehoord dat de auto van in het begin moet opgedreven
worden tot hoger toerental, om niet te mak te worden. Daar wil Janneke wel voor
zorgen, maar dan toch op een rustige manier. En Janneke rijdt niet graag via “die ellendig
eentonig lange autostrades, zonder afwisseling” naar het zuiden. Hij verkiest
het rustig te doen via de secundaire wegen en de “route verte”. Zoveel
aangenamere omgeving. Alleen zorgen de grote en veelvuldige ronde punten in
Frankrijk, samen met de budgetrijders, wel voor filerijden. Daarbij zijn deze
wegen niet zo afgevlakt, waardoor regelmatig een klimmetje moet getrotseerd
worden. Dat moet dit wagentje toch aankunnen. Daarbij is de rustige rijstijl
die Janneke zich aanmeet ook nog een voordeel om van de omgeving te genieten.
Zoveel expertise en ervaring heeft hij wel, zo moest hij dit aan Mieke
verzekeren.
Zij is echter
op haar hoede. Heeft de garagist niet gewaarschuwd om files en bergen te
vermijden? Zij is er vast van overtuigd en geeft dan ook de voorkeur aan de
autostrades. Dat is wel wat duurder, maar je bent wel sneller ter bestemming.
Dat is toch ook prettig!
Janneke vindt
de bestemming ook wel leuk. Hij ziet het wel niet zo zitten om die ellendig
lange, gladde, zonder afwisseling, op zachte ondergrond glijdende autostrades,
te gebruiken. Wat een omgeving. Geen enkel dorp te zien en je bent zo in het
zuiden. Je krijgt de tijd niet om met de afwisseling van de omgeving gedachten mee
te krijgen. Van de werktijd overschakelen op de vakantietijd, die mag toch wat
trager gaan.
Mieke hield
echter voet bij stuk. Ze wil zo snel mogelijk met Janneke de tent induiken om
van de vrije tijd een extra warme, zoete, tedere en onvergetelijke gebeurtenis te
maken.
Dit opwindende
vooruitzicht heeft Janneke echter niet kunnen overtuigen. Wanneer het moment
een dag later zou vallen of niet, hij weet dat deze tijd onvergetelijk zal
zijn. Hun eerste jaar samen was een gedroomde belevenis, de eerste gezamenlijke
vakantie zal de kers op de taart zijn. Zijn kantoortijd werkte hij
volautomatisch, de job was ondergeschikt geweest.
Ook voor Mieke waren de
werkuren, uren van een vooruitzicht. Jammer genoeg vloog de tijd samen steeds
te snel voorbij. Waar ze op haar kantoorstoel aan dacht, had ook minder met de
job dan met de avond of het weekeinde te maken. Het was in feite zeer leuk die
momenten enkele keren terug te beleven. Op die manier kon ze ook vriendelijk
blijven tegen de mensen aan de andere kant van het loket. Soms moest ze zich
wel concentreren wanneer de vraag niet over geld, maar over een krediet ging.
Gelukkig kan ze de klant dan
meestal snel doorverwijzen naar een collega die hierover zijn specialiteit
heeft gemaakt. Ook beleggingen kan ze voorlopig nog afwerken, hoewel ze zich
hierover pas aan het bekwamen is. Meer en meer ziet ze minder en minder klanten
om geld af te halen. Alleen de oudjes blijven zowat over. Toch moet ze die ook
aanzetten om niet meer binnen te komen voor die futiliteit. Ze heeft er al
verschillende op weg geholpen met de
nieuwe toestellen. Hierdoor wordt ze zelf stilaan overbodig, dat stemt haar
droef. De jongeren kennen die automaten en gebruiken die spelenderwijs, soms
letterlijk. Ook zij heeft nu speciaal voor deze reis haar kredietkaart laten
aanpassen zodat ze sneller zullen geholpen worden. Voordeel van in de branche
te werken en de nieuwigheden als proef mee te krijgen.
Zo zit ze nu
naast Janneke in zichzelf te mokken en zich af te vragen of ze de kaart bij de
eerste péage zal kunnen
gebruiken, of Janneke zal blijven doorrijden op deze sluipwegen. Ze moet wel
toegeven dat ze al enkele grappige ronde punten zijn gepasseerd. Over enkele
dagen volgt de tourkaravaan hen bijna volledig en dat is sterk te merken. Ook
hier zijn het pas geasfalteerde wegen en snelheidsremmers op de weg zijn
tijdelijk verwijderd. Ook zij voelt zich aangemoedigd door de wimpels, foto’s
en geschilderde kreten op het wegdek. Soms rijdt Janneke zelfs te snel om alles
te kunnen lezen. Ze kijkt haar ogen uit, hij concentreert zich om veilig te
blijven.
Met grote
vochtige ogen kijkt Mieke Janneke aan. Achterovergeleund in de comfortabele
zetel van deze luxueuze auto schitteren haar ogen terwijl ze haar blik een
lange tijd niet van de lippen van Janneke kan weghouden, terwijl ze zelf met
haar tong haar eigen lippen langs alle kanten bevochtigd. Onbewust? Haar armen
rusten langs haar lichaam, de handen samengevouwen op het rechterbovenbeen.
Inderdaad, ze leunt een beetje schuin met haar hoofd nog iets meer gebogen. Een
vlieg zal het moeilijk hebben om haar uit die dromerige toestand te halen.
Janneke blijft
geconcentreerd vooruitblikken. Met flitsen bekijkt hij het naastgelegen
landschap. Bij elk rond punt glimlacht hij tijdens het vertragen. Zijn ogen
dwalen over weer een nieuwe inplanting, telkens met andere thema’s. Daartussen
merkt hij ook de leuke, soms uiterst grappige verwijzingen naar de tour. Een
boer uit stro, met houten klompen, volledig uitgedost in een wielertenue, zit op
een oude damesfiets. Aan de pinnen van een riek, die omgekeerd aan het stuur
vastgebonden is, hangt een rood-wit-blauwe vlag met de in zwarte verf
aangebrachte woorden: “Allé, Julien”. Een stok bovenaan en één onderaan, houdt
de vlag stokstijf, zodat deze enkele woorden duidelijk te lezen blijven.
De ogen van
Janneke die in het voorbijrijden aan dit bedenksel blijven hangen, trekken ook
de ogen van Mieke naar deze aanmoediging. Mieke begint te schateren. Zo
uitbundig dat Janneke zijn blik naar haar wendt en mee in een onbedwingbare
lachbui schiet. Bijna ongecontroleerd draait hij aan het stuur en scheert
rakelings naast de borduur op de hoek. Even verder krijgt hij met tranen in de
ogen de auto opzij van de weg tot stilstand. Beide blijven nog even gieren tot
Janneke zijn hoofd schudt, naar Mieke kijkt, nog even hikt en nu met een
glimlach om de lippen Mieke haar lach tot bedaren ziet brengen. Ook zij blijft
hem aanstaren met haar blinkende ogen en een glimlach op de lippen.
Langzaam
beweegt ze zich naar voren en drukt haar lippen halfgeopend op deze van
Janneke. ‘Je hebt gelijk, deze wegen zijn veel leuker dan die ellendig eentonig
lange autostrades, zonder afwisseling.’